Dlaczego Pani taka smutna?

Dlaczego Pani taka smutna? coś się stało?

ja? nie. Nic się nie stało. Wszystko w porządku.

Popłynęła łza. Jedna, druga.

Pospiesznie wytarła oczy, przecież nikt nie może zobaczyć tych łez.

Uśmiechnęła się.

Czy ktoś zauważył, że sztucznie?

nie na pewno nie, przecież od tygodni się tak uśmiecha, tak się nauczyła, żeby tylko nikt nie zauważył smutku.

Mijały dni, problem mógł być namacalny, mógł być teraźniejszy lub z przeszłości, nie rozwiązana sprawa, śmierć bliskiej osoby, choroba, dla każdego coś innego, ale to COŚ było. 

Z każdym dniem rosło w siłę, jak atrament rozlany na białej podłodze, aż w końcu pokrył całą powierzchnię.

Pewnego dnia otworzyła oczy i pomyślała - nie, nie wstaję.

Nie mam po co, nie mam siły, będę się patrzyć na sufit, dzień, może dwa, albo tydzień czy miesiąc.

Tak sobie poleżę, nie będę myśleć tylko tak sobie leżeć.


  

Czarna dziura była duża, tak duża że można było sobie wygodnie w nią wpaść i z niej nie wychodzić. Świat zewnętrzny nie istniał. Nie był potrzebny.
Czy jej nie wstyd tak leżeć?
Wstyd.
Ale, przecież jest chora, a choroby nie powinno się wstydzić.
Ale, wstydzi się.
Wstydzi jak większość chorych na tą chorobę.
Bo, to nie choroba ciała tylko duszy, a dusza przecież nie choruje.
Jak może chorować coś czego nie widać?
Jak można chorować na smutek?
być non stop zmęczonym, sennym lub wręcz przeciwnie nie spać po nocach, nie interesować się sobą, swoim życiem, zobojętnieć?
Można.
Zdarza się.
Każdemu.
I słynnej sportsmence, którą podziwiają kibice, której życie może wydawać się bajką.
Bo i ładna i utalentowana, osiąga sukcesy, realizując swoją pasję, zdobywa medale, dobrze zarabia, ale w innej dziedzinie życia pustka, złamane serce, poczucie samotności.
Zdarza się i znanej, lubianej i z ogromnym talentem wokalistce, której choroba uniemożliwiła śpiewanie na kilka lat.
I słynnej, pięknej, eleganckiej aktorce, mąż był, dzieci też, a choroba i tak zaatakowała.
Wszystkie najpierw walczyły same.
Z chorobą, z samą sobą.
Wszystkie się publicznie przyznały, powiedziały - tak, ja jestem lub byłam chora.
Jest, było mi źle, potrzebowałam pomocy.

   Tak mam depresję.

Na depresję choruje coraz więcej osób.
Choroba w równym stopniu dotyka i kobiety i mężczyzn.
Problem, zalążek u każdego jest inny.
Podstawą jest świadomość, tak jestem chory, wiem o tym.
Pomoc? leczenie? zależy od przyczyny, u jednych terapia, u innych leki, dla jeszcze innych pomoc przyjaciół czy osób bliskich, jest jeszcze jedna grupa,która aby wyzdrowieć musi wyeliminować problem.
Ten namacalny.
Fizyczny.
Coś co widać, co jest i żadna terapia, pomoc bliskich, czy leki nie spowodują, że ta przyczyna zniknie. 
Głaz,który ciągnie w dół, w czarną dziurę, smutku, bólu, poczucia bezradności i braku perspektyw.
Tu pomaga, świadomość problemu, nadzieja i ludzie.
Blisko.
Nie pocieszający, ale tacy, którzy rozumieją, nie odwracają się plecami, tylko są.
Rozumieją chorego i jego stan.
Bo, depresja jak każda choroba jest do wyleczenia.
Nawet ta z problemu, bo przecież trzeba wierzyć, że będzie dobrze i kiedyś nawet największy problem uda się rozwiązać i zakończyć...