Rak i śmierć. Gra która sama wybiera uczestników.

Post dziś smutny, bez zdjęć, ozdób, prosty.

Spowodowany wiadomością o śmierci sąsiadki, koleżanki rodziny.

Znałam Panią D.

Bywała w naszym domu, czasem w sklepie ją spotkałam, na poczcie.

Wiek 55 lat.

Mama trójki dzieci. Córka, dwóch synów bliźniaków. Żona,mama, synowa, siostra, sąsiadka, znajoma . ..

Zmarła na raka parę dni temu.

Jej choroba zaczęła się banalnie, a może nie.  

W lutym tego roku wróciła z egzotycznych wakacji z objawami przeziębienia, stan pod gorączkowy, kaszel.

Pierwsze podejrzenie jakiś wirus tropikalny. 

Antybiotyk, jeden, drugi coraz bardziej szczegółowe badania.

W marcu rezonans płuc i diagnoza -RAK.

Jak to Rak? u osoby która prowadziła najzdrowszy styl życia, ćwiczyła, nie paliła, łykała witaminy, nie przemęczała się, ze względu na sytuację finansową mówiło się, że tylko ptasiego mleczka jej brak. 
A, jednak.

Rak poczuł się bardzo dobrze u Pani D. mimo wizyt u najznakomitszych lekarzy, leczenia,pobytach w trzech szpitalach, chuchania, dmuchania, dbania, i pielęgnowania.

Rak rósł w siłę przerzucająca się na inne organy.

Pani D. i jej rodzina walczyli z całych sił.
Walczyli sześć miesięcy.

Przegrali. 

Pani D. odeszła w wieku 55 lat.

Odeszła do miejsca gdzie od roku jest też moja daleka ciocia.

Ciocia M.

Lat 65.

Mama dwójki dzieci. Syna i córki. Babcia czwórki dziewczynek.

Żona, mama, babcia, ciocia, kuzynka...

Idealna kucharka, której maksymą w życiu było nakarmić wszystkich kogo się da.

Nie mająca czasu na badania, na chorowanie, na nic tylko praca i praca.

Całe życie w biegu, całe życie pomagając innym, pracująca do ostatnich sił, a nawet ponad nie.

Rok temu w styczniu pojawiły się bóle w nerce, ciocia nie miała czasu ich zbadać, jednak bóle tak bardzo się nasilały, że wylądowała w szpitalu.

Badania, które nic nie wskazywały, czekanie na kolejne wyniki spokojnie będą za dwa tygodnie, za trzy przecież nic się nie dzieje.

Leki przeciwbólowe zaczęły działać, więc ciocia czym prędzej wróciła do domu, do pracy.

Parę tygodni później znowu bóle, znowu leki, badania i diagnoza - RAK.

Jest źle.

Rodzina udaje, że jest dobrze nic nie mówiąc cioci, ciocia udaje, że czuje się dobrze.

Jedna i druga strona robi to z miłości.

Jest kwiecień, piątek ciocia jak zwykle w kuchni pracuje, lepi pierogi przecież w sobotę jej firma obsługuje przyjęcie.

Wieczorem zabierają ją do szpitala po trzech dniach odchodzi w ramionach córki.

Znowu Rak wygrał.
Tym razem po czterech miesiącach.

Dwie Kobiety, które nigdy się nie poznały.

Dwie Kobiety, które prowadziły diametralnie różne życia.

Dwie Kobiety które połączyła śmiertelna choroba.
Brak ich.

ps. Historie te są niestety prawdziwe. Opisałam je, bo chciałam, żeby gdzieś był ślad o życiu Cioci M. i Pani D. które odeszły przegrywająca z okrutną chorobą.