Bo to zła Kobieta była - caryca Katarzyna II - by Magdalena.

O Katarzynie II, carycy Rosji, nigdy nie słyszałam dobrego słowa. A to jest winna rozbioru Polski, a to króla Stasia uwiodła i porzuciła, a w dodatku własnego męża pozbawiła życia. Miała niezliczoną ilość kochanków, była okrutna i mściwa.

Z zaciekawieniem sięgnęłam więc po książkę Roberta K. Massie „Katarzyna Wielka. Portret Kobiety”, której główną bohaterką jest caryca - kobieta inteligenta, wytrwała, a czasami także nieszczęśliwa i samotna. Niezwykle charyzmatyczna osobowość, która na przekór nieprzychylnym dla kobiety czasom, doszła na sam szczyt i zdobyła władzę absolutną.

Katarzyna, a właściwie Zofia Fryderyka Augusta, urodziła się w Szczecinie w rodzinie zubożałego księcia Christiana. Matka Joanna, mająca światowe ambicje, czuła się nieszczęśliwa w domu dużo starszego męża. W wieku szesnastu lat urodziła córkę.  Zofia nie była  ulubienicą matki. Być może wynikało to z faktu, iż poród przyszłej carycy był niezwykle trudny. Możliwe też, że oschłość matki wynikała z jej młodego wieku i emocjonalnych problemów. Zofię wychowywały nianie i opiekunki, a oczkiem w głowie matki  był syn Wilhelm.

W wyniku zawirowań na rosyjskim dworze, marzenia Joanny o światowym życiu miały się wkrótce spełnić. Joanna wraz z nastoletnią Zofią zostały wezwana do Rosji, gdzie cesarzowa Elżbieta I  szukała właściwej żony dla swojego siostrzeńca, przyszłego cara Rosji. Wybór  padł na Zofię.

Zofia i Piotr byli dziwną parą. Dwoje nastolatków grających przedstawienie dla dorosłych, oboje wystraszeni i niedorośli. Piotr był specyficznym chłopcem. Osamotniony, pozbawiony matki i ojca, dorastał pod okiem sadystycznego nauczyciela. Jedyną fascynacją chłopca było wojsko. Od najmłodszych lat upodobał sobie musztrę i salutowanie. Zofia odznaczała się urodą, skromnością i inteligencją. Posłuszna matce, z pokorą przyjęła nową rolę, jaką zaproponowała jej Elżbieta I.

Życie na carskim dworze dalekie było do sielanki. Zofia radziła sobie jak umiała. Elżbieta  I  okazała się chimeryczną osobą. Była zazdrosna o młodość i urodę przyszłej carycy, ale  były też chwile, w których stawała za Zofią murem.

Po ślubie z Piotrem i przejściem na prawosławie, Zofia przyjęła imię Katarzyna. Kobieta nie ustawała w staraniach, aby jej pozycja na dworze była mocna. Uczyła się rosyjskiego, czytała dzieła klasyków oraz znanych wówczas pisarzy. Niewątpliwe intelektem przewyższała męża, który przy każdej okazji próbował ja upokorzyć.

Każde z nich prowadziło osobne życie. Piotr spędzał czas na pijaństwie i hulankach.  Pożycie młodych małżonków  układało się źle, a dodatkowo Katarzyna nie mogła zajść w ciążę.

Katarzyna, młoda kobieta odtrącona przez męża, była skora do romansów. Na dworze było wielu przystojnych oficerów i szlachciców. Ojcem jej pierwszego dziecka był najprawdopodobniej Siergiej Sałtykow,. Gdy Katarzyna urodziła syna Pawła, Elżbieta I oszalała ze szczęścia. Niestety, łaska  carska nie spłynęła na matkę następcy tronu. Elżbieta I  zaraz po porodzie odebrała chłopca matce. Między Katarzyną a Pawłem nigdy nie powstała rodzicielska więź. Paweł czuł się niedoceniany i odtrącony. Katarzyna zaś uwielbiała jego dzieci. W synie nie widziała następcy tronu. Wśród licznych romansów Katarzyny, niewątpliwie ciekawy był związek z Stanisławem Augustem Poniatowskim, młodym polskim szlachcicem. Katarzynie imponował jego spokój, kultura i ogłada. Stanisław pochodził z jednego z najlepszych polskich rodów. Odebrał staranne wykształcenie, interesował się sztuką i kulturą. Umiał odnaleźć się na dworze rosyjskim. Z tego związku urodziła się dziewczynka, która  zmarła zaraz po porodzie.

Mąż Katarzyny został odsunięty od władzy i caryca zaczęła rządzić samodzielnie. Stała się   osobowością wyprzedzającą swoją epokę. W trakcie panowania korespondowała z największymi umysłami tamtych czasów, Wolterem i Diderotem.

Czy była bezwzględna i okrutna? Na podstawie powieści, którą przeczyłam, mogę powiedzieć, że walczyła o siebie i swoją pozycję. Gdyby nie zgładziła męża, on zapewne zabiłby ją. Nie lubiła być sama, dlatego zmieniała faworytów, którzy zawsze na odchodne dostawali sowitą odprawę. U mężczyzn ceniła przede wszystkim zalety umysłu. Głupcami się nudziła. Dlatego może tak częste były roszady u jej boku.

A, ona sama walczyła jak umiała o swoją pozycję w świecie zdominowanym przez mężczyzn, czy to źle? 

Ps. z racji chwilowej nieobecności Magdaleny,w jej zastępstwie publikuję jej post :-)