Anna Boleyn - Tragiczne losy królowej.

                                                                                źródło:  internet Natalie Portamn jako Anna Boleyn

Okres panowania Henryka VIII,  króla Anglii, jest jak krwawszą i ciekawszą wersja „Mody na sukces”. Mamy tu wszystko, co powinien zawierać dobry serial. Król, kobiety, walka
o władzę, namiętność, pieniądze, no i seks.

Henryk VIII niewątpliwie był władcą kochliwym. Oprócz sześciu oficjalnych żon, miał kochanki, co w tamtych czasach nie było niczym nadzwyczajnym. Król niespecjalnie też ukrywał się z faktem ich posiadania.  Dlatego jestem zdziwiona, kiedy słyszę, że kiedyś było inaczej. Nie było tego czy tamtego. Wszystko było. Tylko nie istniała prasa i telewizja, która rozliczałby możnych z ich poczynań i deklaracji.

Pierwsza żona króla Katarzyna Aragońska tolerowała zachowanie męża. Widziała, że jest królową i żoną, i nikt nie jest w stanie zagrozić jej pozycji. Kochanki przychodziły
i odchodziły. Sytuacja  zmieniła się, gdy na horyzoncie pojawiła się Anna Boleyn, szlachcianka i dwórka Katarzyny. Anna miała ambicje, aby zostać królową, nie tylko królewską nałożnicą.

źródło: spanknmensnews.com Natalie Dromer jako Anna Boleyn

Głównym problemem małżeństwa Henryka VIII i Katarzyny Aragońskiej był brak męskiego potomka. Była wprawdzie córka Maria, ale to nie satysfakcjonowało króla. Katarzyna wielokrotnie zachodziła w ciąże i roniła, w wieku trzydziestu kilku lat była uważana za starą
i niezdolną do wydania na świat zdrowego następcy tronu. Król miał syna z  nieprawego łoża, dlatego zaczął podejrzewać, iż na małżeństwie z Katarzyną ciąży klątwa. Przeczucie to potęgował fakt, że Katarzyna  była wcześniej żoną jego zmarłego  brata. Chociaż Katarzyna przysięgała, że związek z Arturem, bratem Henryka, nie był skonsumowany, król jej nie wierzył. W barku męskiego potomka upatrywał karę boską za związek z żoną brata.

Anna niewątpliwie miała to coś. Podobno nie była zbyt urodziwa, ale na tle innych kobiet wyróżniała się inteligencją, erudycją i charakterem. Pięknie tańczyła, znała język francuski, bo wiele lat spędziła na francuskim dworze. Zadbał o to jej zaradny ojciec, który z aprobatą patrzył, jak jego starsza córka Maria jako pierwsza zostaje kochanką  władcy.

Henryk początkowo widział Annę jako swoją kolejną metresę. Jednak ta nie zgodziła się na propozycję króla. Trzymała go na dystans, co podsycało namiętność Henryka i wzmacniało jego determinację, aby ją zdobyć. Anna jasno dała do zrozumienia królowi, że interesuje ją jedynie pozycja żony. Henryk znalazł się w kłopotliwym położeniu.
Z jednej strony była Katarzyna, prawowita małżonka,  która była uparta i nie chciała uznać, iż małżeństwo
z Henrykiem było nieważne. Z drugiej  była Anna, równie nieprzejednana w swoim stanowisku. Aby być z Anną, Henryk VIII musiał pokonać opozycję w kraju, a także sprzeciwić się papieżowi, co w tamtych czasach było nie lada wyczynem. Związek Anny
z Henrykiem był inny niż wszystkie pozostałe, podobno o dziwo król kochał Annę.
Z dzisiejszej perspektywy brzmi to dziwnie, ale w tamtych czasach, szczególnie na dworze, małżeństwo z miłości było rzadkością. Król żenił się po to, aby nawiązać sojusz, wzmocnić pozycję kraju, tudzież podreperować budżet państwa.  Uczucia nie wchodziły w grę.

Rola Anny po ślubie była jasna - miała urodzić syna. Niczego więcej od niej nie oczekiwano.

Niestety Anna powiła córkę, przyszłą królową Elżbietę I Wielką. Henryk nie był zawiedziony, gdyż w tamtym czasie, między nim a Anną kwitło uczucie i była nadzieja, że królowa ponownie zajdzie w ciąże.

Anna miała silną osobowość. Bardzo często dochodziło do spięć między nią a Henrykiem, po których następowało czułe pogodzenie. Królowa miała własne zdanie na każdy temat i nie bała się go forsować, co w tamtych czasach w przypadku kobiet było rzadkością. Cała jej rodzina zyskała na tym, że została żoną króla. Awansował jej ojciec i brat. Anna otrzymała liczne dobra. Henryk obsypywał ja prezentami oraz podkreślał jej zalety i cnoty
w towarzystwie zagranicznych gości. 

źródło: wordpress.com

Mimo tego narodziny Elżbiety osłabiły pozycję Anny. Żyły jeszcze Katarzyna i Maria.

Dlatego też Anna z radością powitała nowinę o kolejnej ciąży. Kobieta w stanie odmiennym w czasach Tudorów była traktowana specyficznie. Oddalała się do swoich komnat i czekała na rozwiązanie.

W tym czasie na horyzoncie pojawiła się Jane Seymour, następczyni Anny i jej przeciwieństwo. Nawet ambasadorzy innych krajów, dziwili się, że wybór króla padł na uległą i potulną Jane. Zapewne związek z  Jane byłby krótkotrwały, gdyby Anna nie poroniła. Najprawdopodobniej przyczyną utraty dziecka był silny stres związany z wypadkiem jakiemu uległ król w trakcie polowanie, oraz zainteresowanie króla Jane. Przez dwie godziny Henryk był nieprzytomny i Anna bała się o jego życie. Do upadku królowej przyczynił się również konflikt z potężnym Tomaszem Cromwellem, niegdysiejszym sprzymierzeńcem Anny. Tomasz wiedział, że Anna ma ogromny wpływ na króla i bał się, iż podzieli los innego możnego arcybiskupa Wolseya, który za sprawą królowej stracił majątek i pozycję.

Cromwell uknuł intrygę życia, w wyniku której Anna została ścięta. Królowa została oskarżona o cudzołóstwo z czterema dworzanami, w tym ze swoim bratem. Najwidoczniej Henrykowi intryga się spodobała, gdyż nie było upragnionego dziedzica tronu, a na horyzoncie pojawiła się łagodna Jane.

Anna nie bała się śmierci. Zachowała spokój i godność. Prosiła króla o przebaczenie, a lud zebrany podczas egzekucji o modlitwę. Ta niezwykła kobieta, matka wybitnej królowej Elżbiety I Wielkiej, żyła w czasach, w których niewiasta miała niewiele do powiedzenia. Ona jednak na przekór swoim czasom ingerowała w sprawy wewnętrzne i zewnętrzne kraju, za co zapłaciła życiem.