Bajka o życiu.

                                                                                   źródło: muzyka.onet.pl

Weekend. Czytam wywiad z Kasią Markiewicz, uczestniczką programu „The Voice of Poland”. Wywiad opowiada historię dziewczyny zmagającej się z ciężką chorobą i jednocześnie marzącą o śpiewaniu. Kasia przegrała walkę z rakiem. Nie wiem, jak to jest mieć świadomości tego, że trzeba opuścić ten świat, gdy właściwe życie dopiero co się zaczęło. 

Po przeczytaniu tekstu myślę o Kasi i o sobie. Nigdy nie stanęłam twarzą w twarz ze śmiercią.  Jestem pod wielkim wrażeniem jej dojrzałości, podejścia do tego, co nieuniknione. Kasia przestała walczyć, bo nie było szansy na wyzdrowienie. Wykorzystała wszystkie dostępne metody walki z rakiem W pewnym momencie zdała sobie sprawę, że już nic więcej nie da się zrobić. Starała się wykorzystać każdy dzień, który był jej dany. Spełniać swoje marzenia dotąd odkładane na potem.  Zawsze znajdowała się jakaś wymówka:  a to że figura nie taka, a za rok może będzie lepsze jury. Jestem pełna podziwu dla tej niezwykłej kobiety.  Miała odwagę stanąć przed kamerami i powiedzieć o  sobie i swojej chorobie. Swoim przykładem pokazała, aby nie odkładać planów na później, bo może ono nie istnieje. Ja także odkładałam marzenia na później. Zawsze chciałam śpiewać, lecz nigdy o to nie walczyłam. Nie robiłam niczego w tym kierunku. Myślałam, że magicznie marzenie samo się spełni. Dwa tygodnie temu wystąpiłam na małej scenie Domu Kultury Zacisze w Warszawie. Strach był wielki. Ktoś może pomyśleć, że to tylko występ na małej scenie i nie ma o czym pisać. Dla mnie jednak było to coś. Przełamałam swoje ograniczenia i pokonałam tremę (może nie całkowicie, bo jakimś dziwnym trafem moja lewa noga żyła własnym życiem). Jestem z siebie dumna.
Udało się. 

Poniedziałek. Zmiana czasu. Wsiadam do tramwaju nieprzytomna. Szukam wolnego miejsca, aby usiąść. Niestety wszystko zajęte, stoję więc przy oknie. Dobre i to. Przynajmniej popatrzę na Wisłę. Na kolejnym przystanku wsiadają dwie nastolatki. Przysłuchuję się ich rozmowie i czuję się zniesmaczona: impreza, melanż. Później pada stwierdzenie jednej z nich: Dałbym sobie w żyłę. Czuję się jak własne matka, chcę jej powiedzieć, że nie warto, że życie może być piękne bez tego świństwa.

Życie. Jeden robi wszystko aby żyć. Drugi ot tak je niszczy